خدايا !
من همانم که گاه خندانم،
و گاهي گريان.

گاه شکرگزارم،
و گاهي درحال گله کردن.

گاه بنده ي توام،
و گاهي بنده ي خويش!

خداي هميشگي ام!
من مبتلا به گاه و بي گاههاي همواره ام،
بيماري نامتعادل که هميشه به نسخه ي طبيب خويش عمل نمي کند!

اسير خويشتنم؛
و گاه و بي گاههاي اسارت گونه ام مرا در برگرفته است...

معبود آزاده ام!
بندهاي گاهها و بي گاههاي زندان تنم را... از هم جدا كن!
مرا به آغوش خويش دعوت كن!
که تشنه ترينم به آن...

تمام اين گاه و بي گاههاي مدامم را،
ببخش...
به حق خدايي هميشه پايدارت!
...