|
پنهان بمان 
درباره وبلاگ  نوشته های من..... "نوشتن" از علایق من است. با دل مینویسم، باشد که به دل بنشیند.... چند روزی بود در دلم با تو نجوا می کردم : ممنونم که "هوایم را داری"..... ساعتی پیش مستندی دیدم که دگرگون ترم کرد.... (گوساله ای متولد شد و در چنگال کفتاران افتاد. شیری رسید و حال به ظاهر در چنگال شیر است، تازه متولد شده حتی نمی داند که شیر دشمن است، بیچاره به آغوش شیر میرود و شیر..... نمی دانم چه شده، معجزه تو است که این شیر هم دلش به رحم آمده باورم نمیشود به آغوشش کشیده با او بازی میکند..... آنقدر پیشش میماند تا خطری نباشد) "باورم نمی شود" آری از "کوچکی ام" است که باورم نمی شود باورم نمی شود تو "هوای" این بچه گوساله را هم داری مگر می شود "هوای ما" را نداشته باشی مگر می شود؟ "هوایم را داری" و این روزها برای "من زمینی"، برای "من ظاهر بین"، برای" من که صبر گذر زمان را ندارم"، برای "من که خوب را فقط در تعاریف و انتظارات خود می دانم"، برای "من که لبریزم از کوچکی ها" برای من که....... آری برای این" من" چه زیبا نشان داده ای که "هوایم را داری" چه روشن است و چه آرام دلم..... اکنون با چشم سر می بینم و اکنون می فهمم که تو "همواره هوایم را داری" هوایت را به آغوش میکشم و برای "همواره دیدن " کافیست چشمان "سر" را ببندم چشمان "دل" را بگشایم کافیست" مدد" کنی به بینا شدن کافیست مدد کنی آنوقت است که می بینم من در هوای خودم، حال و هوای جان را ز کف داده بودم ، بی هوا ، هوای تو را نمی دیدم الهم! "درک"، عطا کن به این "زمینی کوچک" درک، عطا کن "درک" که بیاید، "صبر" هم دست در دستش می آید صبر که بیاید دیگر تعاریف من "خوب و بد" نمی کنند همه عطای تو میشود خوب هرچند در زمین این ماییم که " بد" را تعریف میکنیم "ما بد تعریف میکنیم". موضوع مطلب : پیوند روزانه پیوندها لوگو آمار وبلاگ
امکانات جانبی |
|
